تو نیکی می کن و در دجله انداز .....

می گفت : برای هیچ کاری نباید منتظر پاداش بود ... اگه کاری میکنیم نباید انتظار داشته باشیم که کسی هم برامون کاری انجام بده ... در عالم عشق برای رسیدن به معبود باید خودت رو فدا کنی بدون هیچ توقعی از او ...
تا زمانی که میگوییم : "تو نیکی می کن و در دجله انداز" مشکلی نیست اما وقتی "که" اومد شرط و شروط پیش میاد ..." که ایزد در بیابانت دهد باز "
نباید برای بدست آوردن ِ چیزی نیکی کنیم و برای دیگران خودمون رو وقف کنیم ... بهتر است این بیت اینجوری گفته بشه :
" تو نیکی می کن و در دجله انداز .... باز هم .... تو نیکی می کن و در دجله انداز ......"
ما باید کار خودمون رو انجام بدیم و برای رسیدن به معبودمان ... برای رسیدن به عشقمان بدون هیچ چشم داشتی بسویش برویم ... نکند نماز خواندنمان ... روزه گرفتنمان ... محبت کردنمان ...نیکی کردن ها ... خیریه دادن ها ... دست ایتام را گرفتن ها ... به فقرا کمک کردن ها ... و ... و ... رنگ و بویی بگیره که از خدایمان انتظار جبرانش را داشته باشیم.